დედამიწისფერთვალებიანი ბლოგის სტატისტიკა

ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ, მაშინ, როცა არ არსებობდა და უცხო იყო ცნებები – ბლოგროლი, ბლოგოსფერო, ბლოგერები, ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას გავცქერდი სარკმლიდან, ჩემი სახლის აივნიდან ძალიან დიდ მანძილზე წამოზიდულ, მთვარის შუქზე შორეულ ბინდბუნდში გახვეულ თრიალეთის ქედებს  ვწვდებოდი მზერით და ვწერდი…

ვწერდი საგულდაგულოდ შერჩეულ ბლოკნოტებში, სკოლის დავალებებით შევსებული რვეულის ბოლო გვერდებზე, სახატავ ფურცლებზე… შემდეგ, გადამალვის მიზნით, ჩუმად ვინახავდი ლეიბის ქვეშ, თაროზე დაკეცილი ტანსაცმლის ფენებს შორის, წვრილმანით სავსე უჯრების მიღმა. ბავშვური მოსაზრებით, მერიდებოდა და ვშიშობდი, რომ ერთ დღესაც იპოვიდნენ, წაიკითხავდნენ და იტყოდნენ – “დიდი არაფერი”, “არაუშავს, ჯერ პატარა ხარ და არ იცი როგორ წერო”, “რომ გაიზრდები, უკეთესად შეძლებ”, ან ყველაზე უარეს შემთხვევაში -“ეს შენი დაწერილი არ იქნება”, როგორც დამრიგებელმა მითხრა ერთ დღეს, როცა მისივე დაჟინებული მოთხოვნით გაეცნო ჩემს ლექსს…

მოგვიანებით, რამდენიმე წლის წინ, დედამიწისფერთვალებიანი ბლოგი ჩემს ყველაზე საყვარელ ელექტრონულ რვეულად იქცა! ახლა აღარ ვმალავ აზრებს, თამამად ვწერ ყველაფერზე, რაც მაინტერესებს!  მართალია, ბლოგზე უფრო და უფრო იშვიათად ჩნდება პოსტები, რადგან ხშირად ვეღარ ვიტოვებ დროს ფანჯრიდან მთების და მთვარედაკიდებული ცის საცქერლად. რაც უფრო ვიზრდები, დრო უფრო აღარ მყოფნის, არასაკმარისი მეჩვენება… სამაგიეროდ, როგორც კი ამ სწრაფმსრბოლ განზომილებას და მუზა-განწყობილებებს ხელთ ჩავიგდებ, თავისუფლად ვწერ საყვარელ თემებზე და ზუსტად ისე ვწერ, როგორც მსიამოვნებს აზრის გადმოცემა!..

ნაცნობ-უცნობების ხშირად დასმული კითხვები:

– “რატომ წერ, რა მიზნით?”

– “რა ინტერესი გაქვს, როცა წერას იწყებ?”

– “ამდენ დროს რატომ უთმობ თემის დამუშავებას, თუკი ანაზღაურება არ გაქვს?”

– “ფილმების მიმოხილვისას რატომ წერ ისე, თითქოს, ეს ასეა? ასე ხომ შენს აზრს გვახვევ თავზე?”

მე მიყვარს ჩემი ბლოგის თითოეული მკითხველიც და გადამკითხველიც, თავისი კრიტიკული თუ თანხვდენილი მოსაზრებებით!!! 🙂 თქვენი დამსახურებაა, რომ ყველა ზემოთ მოცემულ კითხვას პასუხი გაცემული აქვს!.. 😉 :*

23 იანვარი, 2014

ოჯახი ძილში

ყველა ოჯახი თავისებური და განსხვავებულია. ყოველ ბუდეში უჩვეულო მდუმარება და აღტკინებაა. თითოეულ კუთხეს თავისი მობინადრეები ყავს. მთელი დღის შრომის, მეცადინეობის, აქეთ-იქით სიარულის, სირთულეებთან ბრძოლის, მეგობრებთან გართობის, ინტერნეტში ძრომიალის, დეტალებზე ფიქრის თუ ათასგვარი აქტივობის შემდეგ ისინი ერთმანეთის გვერდით – საერთო სიმყუდროვეში ჰპოვებენ თანაზიარ სიმშვიდესა და მოსვენებას. ესაა ძილი…  

ამ ფოტოების თვალიერებისას ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ძილს მიცემული მილიონობით ბუდიდან ერთ-ერთში შევიჭყიტე და იქ შეყუჟულ მობინადრეებს დაუკითხავად დავუწყე თვალყურის დევნა. ვაკვირდებოდი, თვალმოუცილებლად ვუმზერდი, მათ სუნთქვას ყურს ვუგდებდი და ვფიქრობდი, რომ ალბათ ესაა ბედნიერების ის აბსტრაქტული ცნება ამოუცნობი დედამიწისფერი რომ დაჰკრავს...  

მერე, უცებ და ერთდროულად უხერხულობისა და საოცარი სიმშვიდის განცდამ ამიტანა, კარი ფრთხილად მოვხურე და იქაურობას ფეხაკრეფით გავერიდე. ნოემბრის ცივი შუაღამე აღარ მსუსხვადა – მათბობდა ის აზრი, რომ ასეთი თბილი წერტილებითაა დაწინწკლული დედამიწა…

ყველა ბინას თავისი სუნი აქვს და ვერც გაიგებ რისგან. ეს არც რაიმე კერძის სუნია და არც რაიმე სუნამოსი; საერთოდ, ეშმაკმა უწყის, რისია, ოღონდ კარს შეაღებ თუ არა, ხვდები რომ საკუთარ სახლში ხარ.” /ჯერომ სელინჯერი/

ზრუნვა

ზრუნვა გაიშვიათდა. ოჯახების სიმყარესთან, თავგანწირულ თანადგომასთან, სანდო მეგობრობასთან და ნამდვილ სიყვარულთან ერთად სადღაც მინავლდა.

თანამედროვე ადამიანები ერთმანეთზე ზრუნვას გაურბიან და ზედმეტ ტვირთად თვლიან. უანგაროდ გამოვლენილი ყურადღება დაცარიელებულ საზოგადოებაში მალე გაკვირვებას გამოიწვევს. ადრე ბუნებრივად მიჩნეული, ახლა უკვე ხელოვნურად ითვლება, შესაბამისად, დამოკიდებულებებიც იცვლება… ადამიანები გულისხმიერების გამოვლენას იმდენად გადაჩვეულან, რომ იშვიათობად ქცეული – ბუნებით ყურადღებიანი პიროვნება მათში უკვე ეჭვს ბადებს. ყველაფერის უკან მიზეზის ძიება იწყება…

არადა, რა მშვენიერი შეგრძნებაა უანგაროდ ხელის გაწვდენა!

რამდენი დადებითი მუხტი უმისამართოდ იფანტება სამყაროში…

 

ახალი ქართული ფილმი – “ყველაფერი ადამიანებზე”

როცა ქვეყნის გარეთ მოღვაწე ქართველ ხელოვანებზე შორიდან ვიგებ, ერთდროულად გულისწყვეტაც მაქვს და იმედის ნაპერწკლების შემოტევაც. 2013 წლის 17 სექტემბერს გიორგი აბაშიშვილის მიერ გადაღებული ფილმის პრემიერაზე დავრწმუნდი, რომ უმჯობესია თუნდაც ქვეყნიდან შორს, მაგრამ ქვეყნისთვის კარგ საქმეს აკეთებდე და საქართველოში დარჩენილი შენეულების იმედის ნაპერწკალს მუდამ გაღვივების საფუძველს აძლევდე.

კინორეჟისორი გერმანიაში მოღვაწეობს. ფილმი – „ყველაფერი ადამიანებზე“ რეჟისორმა ნოდარ დუმბაძის მოთხრობებზე ააგო. როგორც მან აღნიშნა, ამ ფილმით სცადა პროზის მიღმა მკითხველისთვის შეუმჩნეველად გაბნეული დუმბაძის ფილოსოფია ზედაპირზე ამოეწია. ცხრა ნაწილისგან შემდგარი კინოსცენარი ეტაპობრივად ვითარდება ხან ქართულ, ხან კი გერმანულ სივრცეებში. უნდა აღვნიშნო, რომ გერმანიაში გადაღებული სიუჟეტები ბევრად შთამბეჭდავი და ხარისხიანი მეჩვენა. ფილმის ყველა ნაწილს თავისი მძაფრი, თბილი, ჩამაფიქრებელი და იუმორისტული ხასიათი აქვს.

დაკვირვებული მაყურებელი იმასაც შეამჩნევს, რომ ცხრავე ნაწილს საერთო ლაითმოტივად დუმბაძის მოთხრობა – „მზე“ დაჰყვება. ვერ წარმოვიდგენდი, რომ გერმანელი მსახიობებიც ასე შეძლებდნენ ქართული სულის მოთხორბების გათავისებას. აქ უკვე სამსახიობო პროფესიონალიზმის გარდა, რეჟისორის დიდი ძალისხმევა მჟღავნდება.

ფილმი ქართულ ეკრანებზე დაახლოებით ერთ წელიწადში გამოჩნდება, მანამდე კი მის წარდგენას რამდენიმე საერთაშორისო კინოფესტივალი ელის. მიუხედავად იმისა, რომ სცენარი გადაღებულია არაკომერციული გათვლებით, ვფიქრობ, მაყურებლის ინტერესს და მოწონებას ნამდვილად დაიმსახურებს. მე კი მახარებს იმაზე ფიქრი, რომ აქამდე უტოპიად წარმოსახული ცნება – „ქართული თანამედროვე კინემატოგრაფია“ – თითქოს გაცოცხლებას იწყებს.  🙂

ორჯერ დაბადებული/Twice Born 2012

ნუ წაიკითხავ ამ პოსტს. ჯერ ფილმი ნახე.

„ორჯერ დაბადებული“ (Twice Born) ერთ-ერთი ძლიერი ფილმია, რაც ბოლო დროს ვნახე. Sergio Castellitto-მ ფილმი 15 კვირაში გადაიღო Margaret Mazzantini–ის ბესტსელერის მიხედვით. დასაწყისში სიუჟეტი სასიამოვნოდ ვითარდება, ბევრი მხიარული კადრია, რომელიც გითრევს, თანდათან კი მკაცრ და სასტიკ სასიყვარულო ისტორიად გრძელდება.

თავიდან იცინი, შემდეგ ცახცახებ – ზიზღისგან, სიბრაზისგან, უმწეობისა და სირცხვილისგან… კადრები იმდენად ცოცხალია და ემოციებიც ისე ახლოს მოაქვს!..

ჯემა (პენელოპა კრუზი) იღებს გადაწყვეტილებას, რომ დატოვოს სახლი იტალიაში და თინეიჯერ შვილთან ერთად ეწვიოს ფოტოგამოფენას სარაევოში – ქალაქში, სადაც 16 წლის წინ იპოვა საყვარელი ადამიანი. მის თავბრუდამხვევ და მტკივნეულ წარსულს სარაევო ინახავს, წლების წინ ომის სისასტიკეში გახვეული რომ დატოვა ჩვილით ხელში.

ჯემა ბრუნდება ქალაქში, რომელიც ბოლომდე უმზადებს ომის თანმდევ გულისამრევ სიანმდვილეს, თავის წარსულთან მოურიდებელ შეჯახებას და მთელი განფენილობით წარმოუჩენს დანაკარგს.

კადრები თანდათან ყველაფერს გვიმჟღავნებს – რა ამაზრზენი სისასტიკე მოხდა რეალურად სარაევოში, როგორ ამახინჯებს ფსიქიკას და სამუდამო დაღს ასვამს ცხოვრებას ომის მწარე და აუტანელი ყოფა…

სიუჟეტის ძლიერი სახასიათო და განსაკუთრებულად ცოცხალი რეტროსპექციები ჩვენს თვალწინ აცოცხლებს 16 წლის წინ დაწყებულ სიყვარულს. შეუძლებელია, არ შეამჩნიო ფერები და ფოტოგრაფიული აღქმით გაჯერებული ჩანართები… ბოსნიის ომის კადრებით კი რეჟისორი კიდევ ერთხელ უმტკიცებს მსოფლიოს, რომ

ხშირად გვჭირდება შეხსენება იმ ყოველივეზე, რაც არც ისე დიდი ხნის წინ მოხდა, ჩვენგან არც ისე შორს!..“

მოდის ფოტოგრაფიის მამები

ავტოპორტრეტი

ფილიპ ჰალცმანი (Philippe Halsman) (1906-1979წწ.) ამერიკელი ფოტოგრაფია, რომელმაც პორტრეტულ ფოტოგრაფიაში კარიერა ცნობილ ადამიანთა ნახტომში ფოტოგრაფირებით გაიკეთა. მან სახელი გაითქვა მკვეთრად გამოხატული, შთამბეჭდავი და შინაარსიანი პორტრეტებით. 1940-იან წლებში განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია სალვადორ დალისთან ერთად შესრულებულმა მისმა ორმა ფოტონამუშევარმა, რომლითაც ფილიპი მსოფლიოში პირველ სურიალისტ ფოტოგრაფად იქცია. წლების განმავლობაში ჟურნალ ‘LIFE’-ის მთავარ გვერდს ამშვენებდა ჰალცმანის გადაღებული ცნობილი ადამიანების ფოტოები, რომელთა შორის იყვნენ: მერლინ მონრო, ალფრედ ჰიჩკოკი, უინსტონ ჩერჩილი, ჯონ კენედი, დოროთი დენდრიჯი, პაბლო პიკასო.

1951 წელს ფილიპს NBC–იმ (ამერიკული კერძო ტელეკომპანია) დუკვეთა იმ დროისათვის პოპულარული ამერიკელი კომიკოსების გადაღება. მუშაობის პროცესში იუმორისტები ხუმრობდნენ და იმავდროულად ჰაერში ხტოდნენ, რათა ფოტოგრაფს მათი განწყობის, მხიარულებისა და ლაღი სახეების აღბეჭვდა გაადვილებოდა. ამის შემდეგ ფილიპმა კიდევ 178 მოხტუნავე ვარსკვლავის ნიღაბჩამოხსნილი პორტრეტი შემოუნახა ფოტოისტორიას.

ჰალცმანი გახდა პირველი ფოტოგრაფი, ვინც ნახტომში ფოტოგრაფირების ფილოსოფია განავითარა. მას მიაჩნდა, რომ ადამიანები ნახტომში ყოველგვარ ნიღაბს იხსნიან, რადგან ამ დროს მხოლოდ ქმედებაზე ახდენენ კონცენტრაციას და სწორედ მაშინ ამჟღავნებენ თავიანთ შინაგან სამყაროსა და  ხასიათს. 1958 წელს ფილიპ ჰალცმანი დაასახელეს “მსოფლიოს ათ უდიდეს ფოტორაფს” შორის.

ბრუნო ბერნარდი (Bruno Bernard) გლამურული პორტრეტების გადაღებით გახდა ცნობილი. იგი 1912 წელს გერმანიაში, ღარიბ ოჯახში დაიბადა. უსახსრობის გამო ოჯახმა ობოლთა თავშესაფარში მიაბარა. ფოტოგრაფიით 11 წლის ასაკში დაინტერესდა, როდესაც მშობლებმა Rolleiflex-ის ფოტოკამერა აჩუქეს. ებრაელი ახალგაზრდების ორგანიზაციაში აქტიურობისთვის ის გესტაფოს შავ სიაში მოხვდა, რის გამოც 1937 წელს ამერიკაში გადავიდა, ლოს-ანჟელესში დასახლდა და საკუთარი ფოტო-სტუდია გახსნა. მისმა ფოტოობიექტივმა მსოფლიოს შემოუნახა ჰოლივუდის 1940-50-იანი წლების ყველაზე დიდი მსახიობების (მერლინ მონრო, კლარკ გეიბლი, მარლენ დიტრიხტი, გრეგორი პეკი, ჯონ უეინი, ელიზაბეტ ტეილორი) ცნობილი პორტრეტები.

ნორმან პარკინსონი (Norman Parkinson)ინგლისელი ფოტოტგრაფი იყო, რომელიც 1913 წელს დაიბადა და მოდისა და პორტრეტულ ფოტოგრაფიაში  1990 წლამდე წარმატებით მოღვაწეობდა. მისი ნამუშევრები ყოველთვის საუკეთესო შეფასებას იმსახურებდა.

რაც არ უნდა გასაკვირად მოგეჩვენოთ, 40-იანი წლების  ბრიტანული მოდის სამყაროში მისი ფოტოები რევოლუციას ახდენდა, რადგან მან ერთ-ერთმა პირველმა გამოიყენა ახალი ხერხი – ფოტოობიექტივის წინ მოძრავი მოდელები კარგად მოარგო ბუნების წიაღის დინამიურ გარემოს – და მათაც მკაცრი სტუდიური გარემოდან თავისუფალ სივრცეში გადაინაცვლეს.

პარკინსონის ფოტოობიექტივში წლების განმავლობაში ხვდებოდნენ: ბითლზები, როლინგ სთოუნზი, მარლენ დიტრიხი, სოფი ლორენი, კლაუდია კარდინალე, ოდრი ჰეფბერნი და სხვანი. თანამშრომლობდა ჟურნალებთან – Queen, Vogue, Harper’s Bazaar.

მისი სიტყვებია: “მომწონს, როდესაც ადამიანებს ისე ვიღებ, როგორც მათ უნდათ რომ გამოიყურებოდნენ.”

ჰელმუტ ნიუტონი (Helmut Newton)ცნობილია როგორც გერმანულ-ავსტრიული წარმოშობის ფოტოგრაფი. იგი 1920 წლის 31 ოქტომბერს ბერლინში მცხოვრები ებრაელების ოჯახში დაიბადა. ფოტოგრაფიით 12 წლის ასაკში დაინტერესდა, როდესაც პირველი ფოტოკამერა შეიძინა და კადრის აღბეჭვდის ხელოვნებას გერმანელ ფოტოგრაფთან – ივასთან (Yva – Elsie Neulander Simon) ეზიარა.

თავდაპირველად ნიუტონი ცნობილი გახდა, როგორც მოდის ფოტოგრაფი, შემდგომში კი შიშველი ქალების პორტრეტებით გაითქვა სახელი. სხვა ცნობილ ფოტოგრაფებთან შედარებით თავისი კარიერის გზა ნიუტონმა, როგორც ნაწილობრივ ებრაული წარმოშობის მქონემ, ბევრად რთულად განვლო. 2004 წლის 23 იანვარს ავარიის შედეგად იგი 83 წლის ასაკში გარდაიცვალა. მისი ფერფლი მარლენ დიტრიხის საფლავის გვერდითაა დაკრძალული. 

“პრინცესა” გაზაფხული

ჯერ ფერადოვანი ხასიათის, შრიალა იდუმალებით მოცული “გრაფინია” შემოდგომა დაკეკლუცობდა დედამიწაზე, შემდეგ მისი მეუღლე – თეთრი ფერის მუნდირმოსხმული, ამაყი და თავდაჭერილი “გრაფი” ზამთარი დააბიჯებდა გრაციოზულად…

დღეს თავნება “პრინცესა” გაზაფხული მოცქრიალდა. ჯერ კიდევ სუსხნარევი სითბო მიმოაფრქვია ირგვლივ. კაბის ბზრიალით მოიწონა თავი წამოკვირტებულ ხის ტოტებს შორის. იის სურნელით გაჟღენთილ ბალახებში მზის სხივები დააფინა. ერთხანს ბილიკებზე ირბინა. უცნაური სიხარული მძივებად მოაბნია მდელოს, მოუსვენარი თითებით შეეხო ყველაფერს. თვალებში ჩამდგარი ეშმაკუნებით ყველას უამბო თავისი ჩანაფიქრის შესახებ – “მინდა, სული გაგიზაფხულოთო!..”

ანა კარენინა/Anna Karenina 2012

ძნელად თუ მოიძებნება ადამიანი, ფილმად ნანახი, წაკითხული ან გაგონილი მაინც არ ჰქონდეს ისტორია გათხოვილი არისტოკრატი ქალისა და რუსი სამხედრო ოფიცრის სიყვარულის შესახებ. ჯო რაითის მიერ 2012 წელს გადაღებული ფილმი ცნობილი რუსი მწერლის – ლევ ტოლსტოის რომანის მიხედვით შეიქმნა, რომელზეც ავტორი 1873–1877 წლებში მუშაობდა. მსოფლიო პრემიერა ლონდონში, 2012 წელს გაიმართა. მთავარ როლებს ასრულებენ: Keira Knightley (ანა),  Jude Law (კარენინი) და Aaron Johnson (ვრონსკი). „ანა კარენინა“ მოგვითხრობს საზოგადოების ჩარჩოებში მოქცეული შეხედულებებით გამოწვეულ სასიყვარულო დრამაზე.

ეკრანზე გამოსვლამდე ფილმი ცხარე განხილვის თემად იქცა, განსაკუთრებული კრიტიკით რუსეთში განიხილავდნენ. რეჟისორმა არაერთხელ განაცხადა, რომ არ აპირებს ლევ ტოლსტოის ტექსტის სიტყვა-სიტყვით ციტირებას. იგი არ ცდილობს, მიბაძოს ავტორს და ზედმიწევნით გაიმეოროს წიგნის შინაარსი… მან დახმარებისთვის მსოფლიო დონის დრამატურგს – ტომ სტოპარდს  მიმართა, რომელმაც კინოსცენარზე მუშაობისას რომანის ადაპტაცია მოახდინა. მისი დამსახურებით ფილმის სცენარი შეუდარებლად დამუშავდა. სტოპარდმა შეძლო წიგნის ასობით გვერდიდან ყველაზე ღირებული ფრაგმენტები ლაკონურად გადმოეცა ერთი სცენარით.

რეჟისურით მოვიხიბლე! ჯო რაითისა და სტოპარდის ერთობლივი მუშაობით ფილმი საუცხოოდ იქნა გადაღებული: თეატრის ელემენტები, ფოტოგრაფიული ჩანართები, მხატვრული ღირებულებით დატვირთული კადრები… ეკრანზე ნაჩვენები თეატრალური წარმოდგენები მაყურებელზე ისეთ შთაბეჭდილებას ახდენს, თითქოს კინოსეანსი დროდადრო სპექტაკლით იცვლება. ცალკე თემაა მსახიობთა კოსტიუმები. სამოსზე ოსკარის ნომინანტმა ჟაკლინ დურანმა იზრუნა. როგორც დიზაინერმა აღნიშნა, “ეს მძიმე შრომა იყო, რომელიც საბოლოო ჯამში დაფასდა. თანაც როგორ!”

თითოეულ კადრზე იმდენია ნაფიქრი!.. ფოტოგრაფიული მეხსიერების წყალობით, ვრონსკის თეთრი რაში სამუდამოდ დამრჩა მეხსიერებაში… ბალზე შესრულებული ვნებით ატეხილი ცეკვის კადრები, ცხენოსანთა შეჯიბრისას ფლოქვების თქარათქური და მოჯირითეების ცეცხლმოკიდებული გულების ფეთქვა… სურათის ჩარჩოდან გადმოღვრილი დედა-შვილური მზრუნველობის სცენა…

ეს ის შემთხვევაა, როცა კრეატიული ხედვის, დახელოვნებული რეჟისურისა და კინემატოგრაფიაში კამერის შესაძლებლობები უშრეტია! ჯო რაითისა და სტოპარდის ნამუშევარი კიდევ ერთხელ ასუსტებს შეხედულებას, თითქოს წიგნი ყოველთვის უმჯობესია ფილმთან შედარებით.

ქალი-ქვიშაში თუ კაცი-ყუთში

ბოლო დროს იაპონურმა ლიტერატურამ გამიტაცა. აღმოსავლური კულტურით დაინტერესებულმა მკითხველმა ამის მიზეზი იცის – იაპონელი მწერლების წერის მანერა, ლიტერატურული გმირების ფსიქო-პორტრეტები და უცხო სიუჟეტები ხომ საკმაოდ განსხვავდება ნორვეგიელი, გერმანელი თუ ფრანგი მწერლების სტილისგან.

კონფლიქტი ადამიანსა და საზოგადოებას შორის, რეალური სამყაროსგან გაუცხოება და ადამიანის სულიერი მარტოობა კობო აბეს შემოქმედების მთავარი თემაა. განსხვავებით რომანისგან – “ქალი ქვიშაში” (რომლის გმირიც წარმოუდგენელი ძალისხმევით ცდილობს პრობლემებით სავსე ყოველდღიურ ცხოვრებას დაუბრუნდეს), “ადამიანი-ყუთის” მთავარი პერსონაჟი საზოგადოებას და მასთან დაკავშირებულ პრობლემებს გაურბის, მუყაოს გოფრირებულ  ყუთში იკეტება და ასეთი უჩვეულო ფორმით გამოხატავს პროტესტს არსებული რეალობისა და გარე სამყაროს მიმართ.

ყუთში შეძრომით პრობლემებისგან გაქცევა ცოტა უცნაურად და სასაცილოდაც კი ჟღერს, მაგრამ უბადრუკ მდგომარეობაში მყოფ ადამიან-ყუთთან გატარებული საათების განმავლობაში მასთან ერთად დაგყვება “განცდა, რომელიც სინანულით გამოწვეულ ტკივილს გიწინასწარმეტყველებს”…

რა ტანჯავს თანამედროვე ადამიანს? რატომ ვერ პოულობს ადგილს დედამიწაზე? სად და რაში უნდა ეძებოს  მისთვის განკუთვნილი სიმშვიდე? ამ კითხვებზე აბეს თავისი პასუხი აქვს:

თუ ცდუნების ხელოვნებას თავისუფლად ფლობ, ბედნიერებისა და სიმშვიდის ხელიდან არგაშვების თუნდაც სულ მცირეოდენი იმედი ყოველთვის არსებობს”.

რამ აიძულა ადამიანი-ყუთი გამხდარიყო?  როგორ მივიდა გოფრირებულ ყუთამდე?.. ექსტრემალური ამბის გამოტოვების შიშით დღე-ღამის უდიდეს ნაწილს ახალი ამბების კითხვასა და მოსმენაში ატარებს, საყოველთაოდ გავრცელებული ავადმყოფური ჩვევის გამო ტელევიზორსა და რადიომიმღებს ერთი ნაბიჯით ვეღარ შორდება. ამაოდ დაკარგული დროის მიუხედავად, სტანდარტულ ფრაზებში მოქცული ახალი ამბებისგან მცირეოდენ სიმართლესაც ვერ იგებს… საზოგადოების ყოველდღიური ყოფისა და ადამიანებისათვის დამახასიათებელი მანკიერი ჩვევების შემხედვარეს ზიზღი აწვება, თანამედროვე სამყაროში ხომ იშვიათად შეხვდებით ისეთებს, ვინც განვადებით რაიმეს შეძენას ვერ ბედავს. გამოდის, რომ ადამიანს აღარაფერი რჩება ხელშეუხებელი –

შეიძინო განვადებით, საკუთარი თავის, პროფესიის, საცხოვრებელი ადგილის საქვეყნოდ გამოჭენებას ნიშნავს.”

რაღა გასაკვირია, რომ საკუთარი სახლიდან, ყოველდღიური საქმისგან და მეგობრებისგან გაქცევისა და იმავდროულად გარე სამყაროს შორიდან თვალთვალის ძლიერი სურვილი უჩნდება. ყველაფრის ცქერის ჟინი თანდათან აქცევს ადამიან-ყუთად. თავს იმით იმშვიდებს, რომ ყუთში ცხოვრებისას თავისუფლდება საყოველთაოდ მიღებული წარმოდგენებისაგან და პატარა სარკმელიდან სხვაგვარად უყურებს ჰორიზონტებს, თუმცა თვითონვე აღიარებს:

მოქმედება, რასაც ყურება ანუ თვალთვალი ჰქვია, როგორც წესი, განსჯას, განკიცხვას გულისხმობს.”

კობო აბეს ქვიშის ფილოსოფია

მწერების კოლექციის შეგროვების მანიით შეპყრობილ უბრალო მასწავლებელს ახალი სახეობის აღმოჩენის ძლიერი სურვილი ქვიშის სოფელში იტყუებს. ნიკი ძიუმპეი უცხო სამყაროში ხვდება, სადაც თითოეული სახლი ქვიშების ხომალდია, ხოლო სოფელი – მოძრავი ხომალდების გროვა. მწერების შემგორვებელი ქვიშის ტყვეობიდან თავის დახსნას ყველა შესაძლო ხერხით ცდილობს, რათა ჩვეულ და ნორმალურ ცხოვრებას დაუბდრუნდეს. ორმოს პირქუშ სიღრმეში, ქვიშიან ფსკერზე დუმილით მოცული ქოხის ერთადერთი ბინადარი ქალია – მარტოსული და მორჩილი, რომელიც ტყვედ ჩავარდნილის ტანჯვის თანაზიარი ხდება.

ქვიშასთან გაუთავებელი თავგანწირული ორთაბრძოლა, იძულებითი ფიზიკური შრომა, თვითგადარჩენის ინსტინქტი და ამ ბრძოლაში ყოფიერების ამოაოებასთან შეგუების მძიმე პროცესი რომანის მთავარი ფილოსოფიური ტრაგედიაა და მკითხველის თავსატეხიც სწორედ ეს ხდება.

ორმოში, სადაც ყოველდღიურ, დაუღალავ ბრძოლაში გადის ქვიშისა და ღამის ერთფეროვანი კვირები, ქვიშა, ცოცხალი არსების მსგავსად, ყველგან დაცოცავს. უხილავ საცეცებში მოხვედრილი მარტოსული ენტომოლოგი ბედს არ ურიგდება და ქვიშასთან გააფთრებულ ორთაბრძოლაში ებმება. მალევე ხვდება, რომ ქვიშამ დასვენება არ იცის და მისი ფილოსოფიის წინაშე თავისი ადამიანური ძალებით უძლურია.

კითხულობ რომანს და ქვიშის ფილოსოფიას თანდათან ეცნობი, მისი მისტიური ძალით დაზაფრული იმედს არ კარგავ, რომ გამოსავალი სადღაც არსებობს და მთავარი გმირი ქვიშის ტყვეობას როგორღაც მაინც თავს დააღწევს… ვერ ეგუები, რომ ენტომოლოგი თანდათან თავისუფლების მოლოდინს ეჩვევა. ორმოში არსებულ მარადიულ ერთფეროვნებაში უფრო და უფრო შორდება ადრინდელ ცხოვრებას, წყდება ოდესღაც მისთვის განუყოფელ საზოგადოებას, თანდათან ეკარგება კითხვის სურვილიც, შემდეგ კი სულ ავიწყდება გაზეთების არსებობა…

მისი გაუთავებელი თვითგადარჩენის მცდელობა გფიტავს, განცდილი დღეების ალიონივით უფერული უიმედობის სევდა გიმორჩილებს და გრძნობ ქანცგამოცლილი ყოველდღიური ფიზიკური შრომით მასთან ერთად როგორ იღლები. კითხულობ და გგონია, რომ სახეზე ქვიშის ხორხოშელა მარცვლები თხელ ფენად გეყრება, გრძნობ ტერფებქვეშ ქვიშა როგორ გადაადგილდება… უცბად კი ენით ეხები ტუჩებს, რათა დარწმუნდე რომ საკუთარ ნერწყვში არეული ქვიშით სავსე პირი მხოლოდ და მხოლოდ წაკითხულით გამოწვეული ილუზიური შეგრძნებაა…

ქვიშის მისტიური ძალის ამოხსნის ერთადერთი გზა კი ისევ ქვიშაში უნდა ეძიო. დუინების სამფლობელოს ტყვე უკვე სხვაგვარად უყურებს თავად ქვიშას, შემზარავი სიმართლის პირისპირ დგება და ბოლოს ისევ  ქვიშის დახმარებით აცნობიერებს ორმოს მიღმა არსებული ცხოვრების ამაოებას. ორმოში გატარებული თვეების შემდეგღა ახლაღა ხვდება, რომ „ძალიან ძნელია მოზაიკაზე მსჯელობა თუ მას შორიდან არ უცქერ“, ესაა მიზეზი, რომ ყოველთვის გგონია, თითქოს სხვისი ცხოვრება უფრო ტკბილია, ვითომ სხვაგან მეტი თავისუფლება და ბედნიერებაა…

განა სამყარო საბოლოო ანგარიშით ქვიშას არა გავს? ქვიშა როცა მშვიდადაა, არაფრით არ ავლენს თავის არსს… სინამდვილეში ის კი არ მოძრაობს, თვითონ მოძრაობაა ქვიშა…”

ქვიშის ფილოსოფიაში ჩავიძირე… მხოლოდ ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ გავიგე, რომ კობო აბე, იგივე აბე კიმიფუსა იაპონურ ხელოვნებაში თავისი როლით მნიშვნელოვანი მწერალია. ამაში უსიტყვოდ დაგარწმუნებთ „ქალი ქვიშაში“, რომლის ორიგინალი 1962 წელს გამოიცა, 1963 წელს კი წიგნი იომიურის პრემიით დაჯილდოვდა. რომანის მიხედვით ამავე სახელწოდების ფილმიც გადაიღეს (1964 წელი, რეჟისორი – ჰიროში ტეშიგაჰარა).